Wie zijn de Nieuwe Arnhemse meisjes en welke gerechten bereiden ze?
Over twee weken is het zover: Het Grote Wijkdiner! We eten dan samen met de buurt de lievelingsgerechten ván de buurt. Maar ... wat zijn die gerechten eigenlijk? Samen met chef Allon Cheng hebben 8 vrouwen uit de buurt het menu samengesteld. We stellen ze aan je voor!
Over twee weken is het zover: Het Grote Wijkdiner! We eten dan samen met de buurt de lievelingsgerechten ván de buurt. Maar … wat zijn die gerechten eigenlijk? Samen met chef Allon Cheng hebben 8 vrouwen uit de buurt het menu samengesteld. De Nieuwe Arnhemse meisjes. We stellen ze aan je voor!
Meer over het kookproject
Halima en Shafira
Halima (69) komt uit Suriname en heeft Indiase ouders. Ze is vrolijk, spontaan en goedlachs. Toen ze 21 was, kwam ze met haar gezin naar Nederland. 25 jaar lang had ze haar eigen restaurant in de Malburgse Zuringstraat: Roti Mahal. Nu is ze met pensioen. ‘Maar ik ben nog steeds altijd bezig, ik ben vrijwilliger in de keuken bij de Gaanderij bijvoorbeeld. Net als mijn zus Shafira trouwens. Wij doen samen mee aan Nieuwe Arnhemse meisjes. Ik vond mijn verhuizing naar Nederland in 1973 niet zo moeilijk, maar voor mijn kinderen was het wel lastig. Ze moesten meteen de taal leren en naar school. Ik heb me altijd aangepast. Thuis ben ik Hindoestaans, eet ik Hindoestaans, praat ik Hindoestaans. Maar buiten ben ik Nederlander. Ik ben heel blij met mijn leven. Ik heb een huis, een gevulde koelkast, ik lijd geen kou, mijn kinderen zijn gesetteld; wat wil een mens nog meer? Tevreden zijn is een kunst die niet veel mensen beheersen. Ik leerde van mijn moeder: een tevreden mens, is een gelukkig mens. Dat zingt altijd nog door mijn hoofd.’
Halima en Safira maken samen Bara
Ik kook veel liever dan dat ik eet. Als anderen genieten van mijn eten, ben ik blij. Mijn kinderen en kleinkinderen komen graag bij me eten. Vriendjes van de kleinkinderen komen ook mee. Laatst zei er eentje: ‘Iedereen zou zo’n Surinaamse oma moeten hebben! Dan zeg ik: ‘Als jij later met een Surinaamse vrouw trouwt, dan hebben jouw kleinkinderen later een Surinaamse nani!’ Vandaag maakt Halima Bara. ‘Bara is een vegetarische snack die echt bij ieder feestje hoort. Of het nou een verjaardag of een bruiloft is; mensen verwachten Bara. Jongeren kunnen het niet meer maken, maar als ze het proeven, vragen ze allemaal het recept aan hun grootouders. Ik maal de bonen altijd zelf en ik laat het deeg een dag in de koelkast staan, want dan vind ik de snack het lekkerst.’
Iman
Iman (51) komt uit Damascus. Ze is vijfenhalf jaar in Nederland. Voordat ze in Arnhem belandde, maakte ze heel wat omzwervingen. Via Apeldoorn, Nijmegen, Oosterbeek, Zwolle en Enschede werd ze uiteindelijk een Nieuw Arnhems Meisje. ‘Door het steeds verhuizen, had ik geen tijd om te léven’, zegt Iman. Nu ze eindelijk echt ergens kan blijven, wil ze graag een Syrisch restaurant beginnen. Maar daarvoor moet ze eerst de Nederlandse taal goed leren, in woord en geschrift. Daarna kan ze haar droom waarmaken. Ze is heel nieuwsgierig naar de Nederlandse keuken. ‘Ik ben altijd aan het praten met andere vrouwen, op zoek naar dingen om te leren.’ Haar buurvrouw spoorde Imans dochter aan om Iman op te geven voor dit project. Haar reden? Iman is een goede kok, dus ze moet meedoen!
Iman maakt een speciaal vegan gerecht: Bulgur Mujadara
Het is speciaal een vegan gerecht. Vroeger was het echt iets dat rijke mensen in Syrië aten. Nu is het daar meer een gerecht van de boeren, de armere mensen van het land. Als ze ooit eens terug zou gaan naar Syrië, dan weet ze zeker dat dit het gerecht zou zijn dat als eerste op tafel zou verschijnen. ‘Het lijkt gemakkelijk om te maken’, vertelt Iman. ‘Maar ik zeg niet voor niks ‘lijkt’, het is best een kunst als je het goed wilt doen.’
Marlies
Marlies (75) komt uit Bemmel. Ze woonde in de jaren zeventig in Arnhem. In haar eend scheurde ze de stad door om alle buurten te verkennen. Zo ontdekte ze ook de Drieslag in Malburgen, waar ook toen al de lapjesmarkt was. Van binnen is ze altijd een beetje een hippie gebleven. Haar dochter woonde vijftien jaar in Vietnam. Marlies is een keer of acht op bezoek geweest en leerde zo het land kennen. Sindsdien is de Vietnamese keuken haar favoriet. Niet alleen het eten, maar ook de koffie is er heerlijk. ‘Die smaakt een beetje naar cacao. Als je die proeft, wil je nooit meer anders!’
Marlies maakt Vietnamese loempia’s
Geen Vietnamese koffie bij het Grote Wijkdiner: Marlies gaat aan de slag met Vietnamese rijstpapierrolletjes met dipsaus! En dat is niet het allermakkelijkste gerecht om te koken voor meer dan honderd buren. Elke loempia moet namelijk met heel veel liefde en geduld worden gerold. Maar chefkok Allon en Marlies gaan die uitdaging graag aan!
Nazanin
Nazanin (55) komt oorspronkelijk uit Koerdisch Irak. Ze maakte een hachelijke vlucht mee naar Iran, vanwege het beleid van Saddam. Tien dagen moest ze lopen en op een gegeven moment waren er alleen nog boombladeren om te eten. Eenmaal in Nederland sloot ze een hechte vriendschap met Saira, een van de andere Nieuwe Arnhemse meisjes. Ze geven nu samen kookworkshops en doen cateringklussen. Ook hebben ze een stichting in Arnhem die nieuwkomende vrouwen helpt om hun plek te vinden. Nazanin werkt ook nog als vrijwilliger bij het Huurdershuis in Malburgen. ‘Ik kom uit een rijke familie, in Irak hadden we mensen die voor ons kookten. Ik bakte wel altijd graag met mijn moeder samen. Ik ben nog altijd gek op toetjes en hapjes.’
Nazanin maakt het toetje: Mahalabi
Het is een melkpudding die vooral populair is tijdens Iftar, als mensen tijdens Ramadan na zonsondergang hun vasten even verbreken. Een belangrijk onderdeel van het toetje is maïzena, en laat dat nou nét het minst favoriete ingrediënt zijn van één van de andere Arnhemse meisjes. Jorine (32) kreeg thuis namelijk altijd een maïzena-sausje (met klontjes) over de bloemkool. Maïzena in Mahalabi blijkt gelukkig een stuk lekkerder te zijn!
Johanneke
Johanneke (45) woont in Malburgen en tovert een keer per maand haar huiskamer om tot restaurant. Iedereen is dan welkom. Laatst had ze nog 16 mensen uit de buurt aan tafel! Ze is dol op koken en wil álles weten over de ingrediënten van een gerecht en over de eetcultuur en de geschiedenis van het land waar het gerecht vandaan komt. Ze leest kookboeken zoals anderen een gewoon boek lezen. ‘Ik ben vooral fan van Ottolenghi.’ Johannekes zoon gaat waarschijnlijk binnenkort op kamers voor zijn studie. Of ze dan vaker een aanschuiftafel gaat bieden, om het lege-nest-syndroom tegen te gaan? Wie weet!
Johanneke maakt tomatensoep
‘Mijn oma maakte altijd soep op haar verjaardag. Weliswaar kippensoep, dat hoorde er echt bij voor ons. Nu kies ik zelf voor tomatensoep, maar wel met een twist en niet met gehaktballen. Er zit bijvoorbeeld Turkse peperpasta in en ik gebruik kikkererwten.’
Soudabeh en Shokoofeh
Soudabeh (56) komt uit Iran, heeft drie kinderen en woont in het AZC Elderhoeve. Koken is haar grote hobby. Ze is vijf jaar in Nederland, waarvan twee in Arnhem. Hier hoopt ze te blijven. Het wachten is nu op een verblijfsvergunning. ‘Arnhemse mensen zijn heel aardig. Ze zeggen ‘Hallo’ en praten met je. Dat is leuk.’ Koken is Soudabeh’s grote hobby. Het liefst maakt ze Iraanse gerechten, zoals rijst met vlees. Zonder vlees kan ook wel, maar mét vindt ze toch lekkerder. Verder is ze drie dagen per week vrijwilliger bij Bazar54 in Elden. En haar man, die is fietsenmaker!
Samen met nog een Nieuw Arnhems meisje – haar dochter Shokoofeh – doet ze mee met het project. Shokoofeh timmert aan de weg als kunstenares en ontwerper. Ze maakt prachtige illustraties en had al eerder een tentoonstelling bij Rozet. ‘Hopelijk kan ik met kunst iets doen voor de wereld’, zegt ze. ‘Want iedereen moet wat liever zijn voor de wereld. Ik hou van de Rijn, omdat onze stad in Iran ook een rivier had. De Rijn staat nu zó laag, dat doet pijn!’
Samen maken ze het gerecht Ash Resteh
Dat is een dikke, goed gevulde, winterse (traditionele Perzische) soep die de Perzen eten met ´Norooz´, het Perzisch nieuwjaar. De vele kruiden, groenten en bonen in deze soep maken ‘m heel gezond. De noedels in de soep symboliseren geluk en succes voor het nieuwe jaar. De oma van Soudabeh maakte zelf brood en van dat deeg maakte ze ook de noedels. Dochter Shokoofeh vertelt verder nog: ‘In Iran oogsten we wat in de lente groeit, en dat vriezen we dan in voor in de winter. Hier in Nederland heb je het hele jaar door álles tot je beschikking, maar dat is helemaal niet nodig!’
Marloes
Marloes (44) is geboren en getogen in Arnhem. Ze woonde en reisde veel in onder meer Spanje, Costa Rica en Midden-Amerika. Zo deed ze zes maanden vrijwilligerswerk in Honduras. ‘Ik ondervond in het buitenland zelf hoe belangrijk koken is als je mensen wilt leren kennen. Eten, en dat geldt voor koken net zo, kun je altijd samen doen. Al spreek je elkaars taal niet of niet goed, dan nog werkt het. Door samen gerechten te maken en te genieten van de lekkere smaken, raak je hoe dan ook meer met elkaar verbonden. Hoe leuk is dat nu om dit te doen in je eigen stad in plaats van in het buitenland? Zelf kook ik graag, maar het allermeest houd ik van lekker eten; daar word ik zó blij van!’
Marloes maakt het gerecht Gallo Pinto
‘Van huis uit ben ik geen uitgebreide eetcultuur gewend. Mijn moeder kookte meestal en we hadden onze buikjes altijd goed gevuld, maar dat was het dan ook! Ik heb een tijdje in Costa Rica gewoond. Daar eten ze de hele dag door rijst met bonen. In de ochtend eet je de bonen en rijst van de vorige avond, dat heet dan Gallo Pinto. Je eet dan dus een warm ontbijt. Dat vinden we hier een beetje gek, maar ik ben er inmiddels dol op. Ik kan het zelf best goed namaken, dankzij mijn slow cooker. Altijd als ik dit eet, ben ik weer even terug in Costa Ric
Saira
Saira (60) heeft Pakistaanse ouders, is geboren in Kenia en groeide op in Engeland. Ze werd uitgehuwelijkt aan een man uit Oeganda. Ze vertelt daarover: ‘Eerst wil je weten hoe iemand in elkaar zit. Daarna komt de liefde. We zijn nu al 42 jaar bij elkaar.’ Ze settelden in Nederland en Saira woont nu al lang in de wijk Vredenburg. Door haar dochters (ze heeft er vier) is ze gaan koken, eerder hield ze daar niet eens zo van. Ze maakte liever schoon. Nu geeft ze er onder meer kookworkshops en verzorgt ze cateringklussen! ‘Je leven beginnen in een nieuw land is lastig’, vertelt ze. ‘Je voelt je een nul. Ik wilde het bijna opgeven, maar door tussenkomst van mijn familie ben ik gebleven. Ik ging een taalcursus doen. Taal is vaak de grootste belemmering, die heb je nodig om te communiceren. Maar van binnen zijn we allemaal hetzelfde.’
Saira maakt Aloo Chana
‘Ik maak Aloo Chana, een curry met kikkererwten en aardappel. Dit gerecht wordt heel veel gegeten in India en Pakistan. Het is street-food, iedereen kent het. Je kunt het als voorgerecht eten, dan maak je er een soort pannenkoekje van. Of als hoofdgerecht, dan eet je het met naan. Het is mijn vaders favoriete gerecht. Als ik deze curry maak, voel ik me altijd goed!’ Speciaal voor Het Grote Wijkdiner maakt Saira ook nog gefrituurde cassave met tamarinde-chutney!
Het Grote Wijkdiner
Deze gerechten samen vormen de basis voor Het Grote Wijkdiner, op vrijdag 23 en zaterdag 24 september. Eet je mee?
Koop dan gauw je kaartje! Online tickets voor de vrijdagavond zijn al uitverkocht! Er zijn nog een paar kaartjes verkrijgbaar. Zoek ons op tijdens de Wijkdag op de Drieslag 10 september, of in het tickethuisje vanaf 19 september. Of kom gewoon op zaterdag!
