Malburgen Mixtapes: Je thuis voelen betekent vriendelijkheid, veiligheid en liefde!
In drie bijeenkomsten dook kunstenaar, curator en Arnhemmer Richard Kofi in de wereld en de bijzondere verhalen van Malburgen. Hij ging in gesprek met inwoners en samen brachten ze hun wijk en de ontwikkelingen in kaart. Al deze verhalen worden gebruikt door kunstenaar Richard Kofi voor zijn podcastserie Project Wiaspora.
In Huis voor de Wijk klinkt de gulle lach van Ursila Graanoogst. Het is de derde editie van Malburgen Mixtapes. Ze zit klaar om te vertellen over haar kijk op de wijk en de stad. Terwijl Richard de apparatuur checkt, belt Ursila nog snel een rondje. Ze zoekt een plek met een keuken waar ze met dertig mensen bij elkaar kan komen om te koken, te eten en te kletsen. Op de vraag of voor dertig mensen koken niet ingewikkeld is, schiet ze weer in de lach. ‘Ik kook voor 250 mensen als het moet! Ik kom uit een gezin van twaalf, dus ik ben van huis uit al wat gewend.’
Met de microfoon van Richard in haar hand en met haar kaartclubvrienden Ann en Leslie als toehoorders, somt ze moeiteloos een boel activiteiten op die er in Huis voor de Wijk te doen zijn. ‘Alleen al vanuit de Surinaamse vereniging: kaarten, bingo, de ‘Creabea’ groep, het linedancen en we gaan dagjes uit. Binnenkort naar Kleef. Maar er gebeurt hier nog veel meer, vanuit allerlei culturen: ontbijt, taalles, biljarten, Zumbales, kinderactiviteiten van Rijnstad en er is de brasserie die zeven dagen in de week open is. Er is zoveel bedrijvigheid dankzij veel betrokken vrijwilligers. Zonder hen kun je de boel wel sluiten.’ Richard is onder de indruk. Hij ziet het Huis voor de Wijk als een verlengstuk van iemands thuis. Hij vraagt Ursila wat zij doet om mensen zich thuis te laten voelen. Resoluut zegt ze: ‘Vriendelijk zijn. Een praatje maken.’ Haar vriendin Ann is het helemaal met Ursila eens. Samen: ‘Je kunt nog zo’n mooi gebouw hebben en nog zulk lekker eten, als je niet vriendelijk en warm bent, komt er niemand bij je. Je ergens welkom en vrij voelen is zo belangrijk.’
Ursila
‘In de hangmat waan ik me weer even in Suriname’
De plek waar Ursila zich het meest thuis voelt, is haar tuinhuisje met hangmat in haar eigen tuin. ‘Daar zijn geen muren, daar hoor ik stemmen en vogels en dan waan ik me even in Coronie (een district in Suriname). Ze komt ook graag in Sonsbeekpark en nog liever in Park Zypendaal sinds ze op Facebook ontdekte daar een Surinaamse slavin in het kasteel heeft gewoond. ‘Ze heette Anna’, vertelt Ursila. ‘Ik loop daar rond en bedenk me hoe dat vroeger geweest moet zijn voor haar.’ (kijk voor het verhaal op www.zypendaal.glk.nl). Ursila mist wel steeds meer spontane zit- en praatplekken in de stad, zoals vroeger bij de fontein op de markt. ‘Dat was een fijne verzamelplek, daar zat ik graag.’ Richard beaamt dat steden veranderen en dat plekken die geen formele functie hebben verdwijnen. ‘Jammer’, reageert Ursila. ‘Of die plekken verkommeren, want die fontein aan het Gele Rijdersplein is vies.’ Vriendin Ann vult aan dat Park Immerloo wel een mooie plek is met veel zitjes. Ursila roept meteen: ‘Dat is inderdaad zo! Een goede plek voor een festival! Ik heb daar wel eens gekookt, maar omdat er geen vrijwilligers meer waren, is dat foodfestival weer verdwenen.’
Als Richard muziek ter sprake brengt, veert Ursila alweer op. ‘Ik luister graag Max Nijman en Lieve Hugo, in de zomer, met de schuifdeuren open.’ ‘Aha, de echte Surinaamse klassiekers’, lacht Richard. Ursila lacht hard mee: ‘Ja, joh, die Surinaamse muziek van tegenwoordig is meer voor de jeugd!’. Dan grijpt Ursila nog even terug naar Park Immerloo. ‘Daar zouden we moeten gaan kamperen. Dat kon toen ooit een keer, heel leuk. Ik zou dat zo weer doen! Wat ik Arnhem verder nog gun? Dat de Trolleybus blijft rijden.’ Zo praat Ursila vrolijk alles aan elkaar. Ze staat alweer met één been in de week die komt, want dan staat er op dinsdagmiddag een grote tent bij Huis voor de Wijk en viert ze samen met heel veel verschillende vrouwen Internationale Vrouwendag. ‘Jullie komen toch ook zeker!?’
Naast Ursila zijn er nog veel meer mensen betrokken bij de wijk en haar bewoners. In voorgaande bijeenkomsten sprak Richard onder meer met Jerry van Sankofa Krioro Arnhem (dat richt zich op de Arnhemse Afro gemeenschap), met de projectleider en jongerenwerkers van MDT026 (een jongerenorganisatie in de wijk die activiteiten en projecten organiseren voor en door jongeren) en coach Omar Ahbouk en met kickbokser Tayna da Silva van Omar’s gym. Omar maakt in zijn Gym met sportlessen (kickboksen) en wedstrijdvoorbereiding jongeren weerbaarder en geeft hun belangrijke levenslessen mee.
Tayna Da Silva
Ik gun de wijk minder oordelen, dat mensen elkaar accepteren. En veel ontmoetingsplekken
Veel kracht en energie
Wat vooral naar voren komt, in alle gesprekken, is dat ‘je ergens thuis voelen’ niet zozeer aan een plek vast zit, maar meer aan een emotie. Net als Ursila die de sfeer van Suriname oproept in haar achtertuin. De een voelt zich thuis nu hij een eigen gezin heeft, de ander koppelt het aan het gevoel dat je ergens bij hoort.
Anneroos (jongerencoach bij MDT026) vertelt dat ze het grappig vindt dat jongeren in Zuid zichzelf als ‘probleemjongeren’ zien, terwijl er juist veel intelligentie en kracht is onder hen. “Die krachten willen we bundelen, door te werken met jongerenconsultants bijvoorbeeld. Het gaat erom dat jongeren hun energie inzetten voor constructieve handelingen.” Ook dit draagt bij aan het gevoel van je thuis voelen in de wijk!
Voor Omar is kickboksen een metafoor voor het leven. Hij legt uit dat je een heel systeem om je heen nodig hebt om je thuis te voelen. Je moet geaccepteerd worden, geen discriminatie ervaren. “Ik ontvang jongeren met open armen. Sport verbindt; je praat, maakt fysiek contact. De ervaring die jongeren met trainingen en wedstrijden opdoen, kunnen ze meenemen in het leven. Je krijgt niks voor niks, je moet hard werken en van verliezen word je sterker. Mensen praten slecht over Malburgen en vanwege die reputatie sta je met 1-0 achter als je uit de wijk komt. In ieder geval voelt dat voor veel jongeren zo. Maar door vol te houden en op de juiste manier te ‘vechten’, kun je kampioen worden in de maatschappij. De kunst is om na een verlies jezelf op te peppen en weer verder te gaan. Bij Omar’s Gym zijn we ook vertrouwenspersoon voor jongeren. Als er buiten de sportschool iets gebeurt, kunnen ze daarmee ook bij ons terecht. Die laagdrempeligheid, het vertrouwen dat wij niet over hen oordelen, maakt dat ze zonder schaamte bij ons durven komen. Dat is heel belangrijk. Tayna beaamt dit: “Om je thuis te voelen heb je veiligheid en liefde nodig, een goede opvoedomgeving. Ik heb geleerd om niet te oordelen, daarom ben ik ook voor veel jongeren een vertrouwenspersoon. Ik gun de wijk minder oordelen, dat mensen elkaar accepteren. En veel ontmoetingsplekken.”
De gesprekken maken deel uit van een onderzoek door kunstenaar Richard Kofi en zullen uiteindelijk resulteren in een kunstwerk speciaal voor Malburgen. Nieuwsgierig naar de volledige gesprekken en meer info over de deelnemers? In de aankomende maanden zullen de afleveringen bij podcastserie Wiaspora gedeeld worden via Spotify. Hou onze websites en socials in de gaten!
