Interview Herbert Alfonso “Het is alsof ik op Safari ben”

Herbert hangt zijn jagersgroene jas over de leuning van de stoel terwijl hij met een glinstering in zijn ogen begint te vertellen over zijn enthousiasme voor fotografie. De urban safari in Arnhem Zuid, het bespieden van mensen en het communiceren met de omgeving.  Herbert vertelt in dusdanige poëtische zinnen, dat je de foto’s al bijna voor je kan zien. Hij is minstens even goed in woord, als in beeld.

Wat doe je wanneer je een dag alleen op pad bent?

“Wat er gebeurt, is dat je communiceert met de omgeving zelf.  Ik ben als ik fotografeer totaal in het moment. Ik ben met mijn aandacht helemaal bij de omgeving. Ik ga in dialoog met de omgeving. Voortdurend zie ik objecten die me verhalen vertellen – van verkeersborden, tot stoepranden, tot tuinomheiningen.

Ik sta echt op scherp als ik daar loop. Niemand kan me dan bereiken. Letterlijk. Mijn telefoon staat uit, ik ben en blijf echt in mijn eigen wereld. Ik wil het beeld vertalen. Continu praat er een voice-over in mijn hoofd en maakt mijn hoofd een film van de beelden die ik fotografeer. Wanneer ik dat verhaal kan overbrengen, wanneer de foto jou een verhaal vertelt, dan heb ik écht een goede foto.”

Bij de vraag hoe hij mensen benadert tijdens zijn avonturen door de wijken, begint Herbert te lachen.

“Ik ben eigenlijk best wel stiekem als ik fotografeer. Het is alsof ik op safari ben. Ik laat de mensen het liefste gewoon bewegen. En in Arnhem-Zuid is dat denk ik wat nodig is om mensen goed vast te leggen. De mensen zijn er niet happig op om op de foto te gaan. Aan de ene kant vind je verhalen in de omgeving van mensen en aan de andere kant leg je het menselijke zelf vast.  Soms in een klassieke portret, maar in het beste geval een juiste blik of een juiste pose waarmee je het menselijke heel sprekend kan vastleggen. Je moet je voorstellen dat van de zesendertig foto’s die ik maak, er maar drie of vier tussen zitten die voor mij kloppen. Ik ben er nu elke dag weet je, soms maak ik maar twee goede foto’s op een dag.

Arnhem-Zuid is geen Arnhem centrum. De momenten dat ik iemand tegen kom zijn spaarzamer maar niet minder interessant. De momenten zijn…specialer.  Het is telkens dat moment, tijdens het dwalen door de wijken dat je – ineens –  wanneer je het niet verwacht een prachtige foto van iemand kan maken.” 

Waarom past Ruimtekoers in jouw verhaal?

“Het thema ‘Wij zijn de stad’ sluit goed aan bij mijn manier van werken en denken. Het is een uitspraak die we allemaal hardop zouden moeten zeggen. Wij zijn de stad.  Door dat te beseffen ga je elkaar weer als mens zien, met ieder een eigen verhaal. Wij bepalen samen de sfeer van de stad. Als ik dat link met fotografie, is dat precies wat ik probeer vast te leggen en zichtbaar te maken. Want we zijn daar helemaal niet bewust mee bezig. Ik wil dat onbewuste blootleggen door fotografie.” 

Herbert neemt een slok van zijn water, schuift op zijn stoel heen en weer en kijkt met een schuin hoofd naar het plafond; alsof hij daar kan lezen wat hij wil vertellen…

“Leven. Ik denk dat dat het ook wel is. Ik kan laten zien wat een evenement in een wijk kan doen. Het komt meer tot leven, er ontstaat meer ‘wij’. Ruimtekoers kan verbinden. Het zou mooi zijn, dat je voorbij het slagen gaat van het evenement en dat je daarna mensen ook echt bij elkaar kan brengen. Wat ik nu doe is ook al Ruimtekoers, ik ben nu al aan het verbinden. Ik vind het fantastisch om een onderdeel van dit festival te zijn.”