Je mening laten zien met film, in het project: Wij zijn de stad

Hoe zat het ook alweer? Ruimtekoers en het Olympuscollege delen de wens om leerlingen meer te verbinden met de wijk. In dit filmdocumentaire-project gaan mavo-3 leerlingen daarom hun wijk (of verder de stad) in om inwoners te interviewen die voor hen de helden van hun wijk zijn. De jongeren bewerken hun bevindingen tot een film en doen daarbij alles zelf: presenteren, regisseren, produceren en monteren. Ze krijgen daarbij begeleiding van betrokken docenten, filmmakers Jamil Makhoul en Elize Kuiper, en van projectleider Renée Janssen. Allemaal samen onderzoeken ze hoe leerlingen via film hun creativiteit verder kunnen ontwikkelen en kunnen inzetten.

Als de brandweer

In het lokaal is het druk. Deze eerste schooldag van het nieuwe jaar is vol van bijkletsen, maar ook van het filmplannen maken. Jamil en Elize staan samen met Renée voor de klas. ‘Joehoe, even allemaal aandacht hierbij!’ Ze nemen door welke groep naar welke locatie gaat. Op het bord staat een lijst van interviewkandidaten, met daarop bijvoorbeeld de wijkconciërges, een voetbaltrainer, een kapper en de brandweer. ‘Voetbaltrainer?’ Britt steekt haar hand op: ‘Daar gaan wij heen, dat is mijn stiefvader!’. Elize trommelt intussen snel het groepje bij elkaar dat naar de brandweer gaat. ‘Kom op’, roept ze boven iedereen uit. ‘Go, go, go, ze hebben daar maar een uurtje tijd en daarin moet alles gebeuren!’. Met cameratassen onder de arm verdwijnen er vijf leerlingen richting de kazerne.

Best spannend

Het groepje van Britt fietst naar de lokale voetbalclub MASV. Daar wacht Dennis van Beukering, hoofdtrainer (officieel Oefenmeester) hen al op. Samen tuigen ze de camera op. ‘Zal ik hier gaan staan?’, vraagt Dennis behulpzaam terwijl hij een ronde statafel pakt en klaarzet bij de bar in de kantine. Sep is interviewer en reageert verschrikt naar Brit: ‘Moet ik ook op beeld?’. Vervolgens werkt hij netjes het hele lijstje vragen af. De dames bij de camera twijfelen of er ook meteen geluid wordt opgenomen. Dus voor de zekerheid leggen ze ook een telefoon op de statafel. ‘Dat monteren we desnoods later wel in elkaar.’ Dat blijkt gelukkig niet nodig.

Dennis vertelt enthousiast over zijn werk, dat hij al vanaf zijn veertiende trainer is. Dat hij het in zijn carrière onder meer bij eredivisieclub Vitesse O19 heel leuk vond om daar de nieuwste technologie te ontdekken. Maar dat hij zich bij MASV in Malburgen ook erg op zijn plek voelt. Omdat het zo’n gezellige club is, er veel positiviteit heerst én ze kans maken op promotie naar divisieniveau. Sep bedankt vervolgens netjes. Buiten schieten ze nog even wat beelden op het hoofdveld. ‘Kom, dan kijken we of we ook rennend kunnen filmen.’ Vanaf de zijlijn kijkt Faisal kijkt lachend naar de hollende meiden. ‘Ik ben editor, dus ik word hier straks nog heel druk mee.’

Samen maken we de wijk mooier

Dan door naar winkelcentrum Drieslag. Daar loopt de groep van cameraman Muhahad met wijkconciërges Eduard en Abdi. Het is koud en het regent af en toe hard. Maar niemand klaagt. Als een volleerd professional loopt Muhahad behendig met de camera rond, steeds zoekend naar de juiste hoek of een mooi extra shot. Eduard vertelt honderduit over zijn werk. Af en toe strooit hij er een leuk verhaal van vroeger tussendoor: ‘Kijk, daar heb ik als jonge jongen heel wat uurtjes doorgebracht, daar waren altijd de feestjes!’. Bij de ondergrondse containers legt Abdi uit wat er gebeurt met een melding van rondslingerend grofvuil. Eduard laat zien dat iedere container genummerd is, als hulpmiddel om de locatie van een container voor de gemeente snel duidelijk te maken. ‘Onze taak is vooral signaleren en doorgeven. Samen maken we de wijk mooier en schoner.’

Wedstrijd met brandweerman

Eenmaal weer op school zijn Kemal, Acaran, Melia, Nour en Ale net terug van de brandweerkazerne. Ze zijn er vol van. ‘Het was nog veel leuker dan verwacht’, verzuchten ze allemaal. ‘We mochten in de auto gaan zitten en ze zetten voor ons de sirene aan.’ Alle vijf hebben ze ontzag voor de mannen en de ene brandweervrouw die ze spraken. ‘Ze moeten altijd ‘aan’ staan. Ook al ben je net thuis, je kunt zó weer opgeroepen worden!’, zegt Melia. Nour mocht een wedstrijdje doen met een van de brandweermannen; wie kreeg het snelst de hele outfit aan, inclusief bepakking? ‘Ik won het niet. Ze moeten binnen anderhalve minuut met alles op en aan buiten staan!’

De groep heeft meer dan genoeg filmmateriaal. Ale zou zelf wel bij de brandweer willen. ‘Het lijkt me spannend. Je conditie moet goed zijn en je moet je hart op de goede plek hebben. Het lijkt me vreselijk om saai werk te hebben.’ Ale zegt tot slot nog iets heel belangrijks: ‘Door te filmen, kun je heel goed je eigen kijk op dingen laten zien. Iedereen heeft een andere blik op zaken. Daar kun je over praten, maar met beeld kun je letterlijk je eigen mening laten zien. Ik zou om die reden ook wel fotograaf willen worden. Hoe dan ook vind ik dit project echt veel leuker en uitdagender dan ‘gewoon’ les.’